Stary Dworzec Warszawa Główna

Warszawa Główna Osobowa – dawna stacja kolejowa Polskich Kolei Państwowych położona na terenie warszawskiej Woli przy ul. Towarowej. Od 1945 do 1965 pełniła funkcję głównego dworca kolejowego w Warszawie. Obecnie dworzec nie jest wykorzystywany przez pasażerów; znajduje się tu Muzeum Kolejnictwa, które oferuje ekspozycje stałe (historyczne) i czasowe w salach wystawowych oraz wystawę zabytkowego taboru normalnotorowego na wydzielonych torach.

Do 1944 roku najważniejszym dworcem Warszawy był Dworzec Główny, który został zniszczony przez Niemców po powstaniu warszawskim. Po zakończeniu wojny, do funkcji centralnego dworca dla stolicy postanowiono zaadaptować ten dawny dworzec towarowy Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Przystosowano go do funkcji czołowego dworca pasażerskiego, budując perony i wiaty oraz wznosząc w latach 1945-1946 prowizoryczny budynek dworcowy według projektu W. Bollogha. Rozwiązanie to pomyślane było jako tymczasowe, jednak brak perspektyw szybkiej budowy Dworca Centralnego spowodował, że Warszawa Główna pełniła swoją rolę przez ponad 20 lat. Dopiero w 1967 roku, dzięki rozbudowie warszawskiej linii średnicowej, część pociągów dalekobieżnych zaczęła ponownie kursować z pominięciem Warszawy Głównej. Pociągi te ostatecznie opuściły dworzec dopiero w czerwcu 1976 roku, a więc w kilka miesięcy po oddaniu do użytku Warszawy Centralnej. Od tej pory Warszawa Główna obsługiwała jedynie pociągi elektryczne w kierunku Warki, Radomia, Skarżyska-Kamiennej i Kielc. Ruch pasażerski ostatecznie wstrzymano w 1997 roku, a w ciągu kilku następnych lat rozebrano większość peronów i torów stacyjnych. Pozostała jedynie ekspozycja Muzeum Kolejnictwa (częściowo w zaadaptowanym budynku dworca) oraz część ładunkowa Dworca Pocztowego.